Op een (on)bewoond eiland

Het wordt ineens goed duidelijk dat je in een andere cultuur bent beland wanneer je in het plaatselijke ziekenhuis in de wachtkamer zit. Tussen de rochelende mannetjes in, wat niet ziekte-gerelateerd, maar een gewoonte bleek, trok een vrouwtje onze status uit Joyce haar handen. Op die status stond dat wij voor malariapillen kwamen. Het vrouwtje bleef tegen ons aan kakelen alsof ze ervan overtuigd waren dat wij haar taal gewoon konden verstaan. Nogal schaapachtig keken we haar aan om vervolgens te zien hoe ze de deur van de behandelkamer openduwde waarvoor we zaten te wachten. Omdat ze zomaar naar binnen liep verwachtte ik een lege behandelkamer te zien, maar nee. De man op de tafel keek me met wat vermoeide ogen recht aan, terwijl zijn broek naast de tafel op de grond lag. De deur ging weer te snel dicht voor mij om te zien wat daar precies gebeurde, maar duidelijk was dat de man behandeld werd. Ook toen wij in zo'n kamertje zaten uit te leggen wat we wilden, ging de deur een paar keer open en gooide de volgende patiënt zijn of haar status neer. In Taiwan is dat blijkbaar heel normaal.

De wat negatieve zin in de eerste alinea van het vorige stukje ging over dit land. Na Australië zouden we hier twee weken doorheen trekken. Volgens blijkbaar niet zo betrouwbare verhalen en foto's op internet is Taiwan een opkomend toeristenland dat je niet mag missen als je de kans krijgt het te bezoeken. Nu werden wij half gedwongen dit te doen omdat ons combi-ticket een stop in het land had zitten. Nu was de keus natuurlijk aan ons zelf of we zouden blijven of direct verder zouden vliegen, maar waarom niet even kijken als je er toch bent. Dat kijken leverde geen plaatjes op die ik op internet zou zetten. Taipei was de stad van aankomst en bestond vrijwel geheel uit zwartgeblakerde vervallen gebouwen, soms met en soms zonder ruiten, en het ene gebouw nog deprimerender en lelijker dan het andere. Tel daar de dikke vette grijs/gele smogwolk en de constante stank van uitlaatgassen en riool bij op, en je snapt dat we niet vreselijk enthousiast waren. Wel grappig zijn de talloze 'eettentjes' op straat. Soms letterlijk een tentje, maar soms ook gewoon een enkele grote pan op straat. Daar kwam stoom uit en afgaande op de 'menukaart' kon je er waarschijnlijk iets bestellen. Vaak zag je mensen op straat zitten en had je geen flauw idee wat ze daar deden. Dan zag je naast hen een krukje staan, of een krat met vage inhoud en een kleedje. Blijkbaar kon je er als gast of klant iets mee, boden ze iets aan, maar geregeld tastten wij volkomen in het duister over wat dat dan was. 

In Taipei regelden we een treinkaart waarmee we het hele land rond konden.De tweede stad lag aan de oostkust en bevatte het lelijkste stukje strand dat ik in tijden had gezien. Het Almeerse Noorderplassen strand is geen tropische bestemming, maar vergeleken met dit Taiwanese strand toch een klein paradijsje. De stad die erbij zat was een kopie van Taipei, alleen wat kleiner. Ook hier dezelfde architectuur, dezelfde benauwde doolhofstraatjes en dezelfde geuren. Het inademen van enigszins frisse lucht was alleen op onze hotelkamer mogelijk. 
Waarschijnlijk zijn er in de binnenlanden van Taiwan veel mooiere dingen te zien, en misschien komt onze ervaring ook niet overeen met wat anderen van Taiwan vinden. Het drukkende en benauwde weer zorgde er ook voor dat we weinig puf hadden om veel op pad te gaan. We werden met de dag minder enthousiast en waren er na vier dagen al over uit dat we die twee weken niet vol zouden maken. Drie dagen, en niet veel bijzonders later, stonden we alweer op het vliegveld van Taipei. We waren dringend toe aan de plaatsen die je op die soms niet zo betrouwbare foto's ziet met een palmboom en een wit strand. En.... die plaatsen bestaan!!

Mijmerend en dromend over die plek zaten we eerst in het vliegtuig richting Bangkok, en niet veel later renden we naar de nachttrein die ons naar het zuiden van Thailand zou brengen. Vervolgens zouden een bus en een boot ons dan de zo broodnodige tropische relax bestemming moeten brengen. Het treinstation van Bangkok beviel ons direct al. Vrolijke gezichten, in het oranje geklede monniken, zeer goedkoop lekker eten en een uiterst blij treinkaartenverkoopmeisje heetten ons welkom. De nachttrein was, zoals sommigen weten, een avontuur op zich. Van vrolijke conducteurtjes die gezellig in een onverstaanbare mengelmoes van engels en Thais tegen je aan babbelden, tot het minibedje waarin we 's nachts konden slapen. Van slapen kwam pas iets terecht toen de Engelsen (pas toen realiseerden we ons dat we Europeanen nog niet echt gemist hadden) en de Canadees besloten te stoppen met praten, zingen en trommelen. Dit was rond een uur of twee in de nacht. De Canadees trouwens bleek behoorlijk fan van zichzelf. Iedereen kent wel zo iemand die niet kan stoppen met praten over zichzelf, zijn kwaliteiten en avonturen. Toen ik tegen elf uur in slaap viel en drie kwartier later wakker werd had ie het nog over hetzelfde avontuur in Cambodja. Onze dromen over dat witte strand voerden echter de boventoon.De bedjes hadden trouwens een soort vangnet aan de zijkant, wat me vertelde dat ik niet de enige was die zich ooit zorgen had gemaakt over het erg smalle bedje. En aangezien wij allebei bovenin sliepen, was ik blij met het vangnetje, al kon ik mij twee keer net op tijd ergens aan vastgrijpen zodat het netje zijn werk niet hoefde te doen.

Om 8 uur in die ochtend stond er zoals afgesproken een bus voor ons klaar. Die bracht ons in twee uur naar de boot waar we samen met nog veel meer Europees ogende toeristen in geprakt werden en naar ons eiland voeren. 'Ons' eiland heet Ko Samui en ziet er over het algemeen zo uit zoals de foto's beloven en waar wij dus heel erg blij mee zijn. Al zie je de vervuilde straatjes verderop op het eiland niet op die foto's, en ruik je ook sommige rioolriviertjes niet. Maar dat kun je verwachten wanneer je naar een groot eiland gaat dat al lang geleden door zowel toeristen als bouwfirma's ontdekt is. 
Wij hebben een klein huisje pal op het strand. Dat was voor ons altijd al een soort droom, je eigen hutje op een mooi strand met een palmboom voor je deur. Precies dat hebben we. De omgeving is geweldig mooi, maar vooral het even niets hoeven doen zorgt voor een fijn en relaxt gevoel. We kunnen rustig alle avonturen van de afgelopen 1,5 maand op ons laten inwerken. Zo af en toe schuifelen we naar het restaurant en drinken een cocktail, of de gezondere variant, verse kokosnoot. 

Zo.. jullie zijn weer helemaal up to date, want op dit moment zitten wij ook werkelijk aan die kokosnoot. Nu gaan we een meter of zeven afleggen naar de zee die net iets koeler is dan de temperatuur op het land van zo'n 36 graden. Ondanks het Hollandse geklaag af en toe hebben wij het nog steeds, na ruim acht maanden, heerlijk en prijzen we ons gelukkig dat we deze reis kunnen maken. Proost!