Kerst in je zwembroek
Blijf op de hoogte en volg René & Joyce
22 November 2013 | Nieuw Zeeland, Papamoa Beach
Geen Sint Maarten. Wel Sinterklaas? Draagt de kerstman zijn bekende warme outfit, of draagt hij hier onder de baard en muts een hemd en surfshort? Versieren ze hier kerstbomen of palmbomen? Allemaal vragen waar we ons nu mee bezig moeten gaan houden, want we weten waar we Sinterklaas, kerst, en oud & nieuw gaan vieren. Een plaatsje pal naast degene waar ons vorige verhaaltje eindigde, Mount Maunganui. Ons nieuwe adres zal in Papamoa te vinden zijn.
Even een vlugge herhaling. Een week of 5 (!) geleden alweer maakten we ons klaar om deze plaats te verlaten en richting het zuiden te trekken. Aangezien het geld altijd een stuk sneller opgaat dan je verwacht, hadden we werk nodig. Niet direct, maar wel binnen niet al te lange tijd. Het hostel waar we toen al twee weken verbleven in afwachting van werk, kwam de dag voor ons geplande vertrek ineens met een aanbieding voor werk. Die kans grepen we direct aan, en sinds bijna vijf weken zijn we parttime aardbeien plukkers.
Het klonk ons ideaal in de oren. 'S ochtends vanaf 6 uur (dat was iets minder) tot een uur of elf wat fruit plukken en vervolgens de hele dag vrij hebben. Dat is hier totaal geen straf zoals we al in het vorige verhaaltje beschreven. Het weer werkt nu ook wat meer mee, met uitzondering van wat erg natte dagen vorige week. Maar over het algemeen ligt de temperatuur boven de 20 graden, wat prima voorjaarsweer is. Want waar jullie je opmaken voor narigheid de komende maanden, zal hier het tegenovergestelde gebeuren. Naar verwachting zo'n vijf maanden achter elkaar warm zomerweer. Het zal voor ons dan ook voor het eerst worden dat we de feestdagen midden in de zomer gaan vieren. Iedere keer dat we in zwembroek en op blote voeten een winkel binnenlopen en daar de kerstspullen uitgestald zien, is het weer even omschakelen.
De eerste twee weken plukken vielen trouwens bepaald niet mee. De lichaamspositie waarin de aardbeien geplukt worden is namelijk geen ideale. Knieen iets gebogen omdat we niet lenig genoeg zijn, rug helemaal krom zodat onze handen bijna de grond raken. De aardbeienplanten komen namelijk een centimeter of 20 boven de grond. Het eerste uur gaan we als een speer, het volgende uur iets langzamer, en daarna is het op de tanden bijten tot de laatste aardbeien van de dag geplukt zijn. Iemand van een jaar of 90 met een hernia loopt er waarschijnlijk fitter bij dan wij na een ochtend werken. Daarbij komt nog dat de wekker iedere ochtend tussen 5 en half 6 gaat.
Behalve behoorlijke spierpijn de eerste twee weken hebben we weinig te klagen. Onze ' baas' is 26, afgestudeerd aan de universiteit, maar besloot toch aardbeienboer te worden, en net zo relaxt als de meeste andere Nieuw-Zeelanders. Laatst nog aten en dronken we vrolijk met hem en zijn vrienden in hun strandhuis en waarschijnlijk zullen dit soort gelegenheden vaker volgen. Rond een uur of elf, soms iets eerder, zijn we klaar met werken en hebben we de rest van de dag vrij. Hier houdt dat in: naar het strand gaan, fietsen op onze vers aangeschafte mountainbikes, de nieuwe hobby bodyboarden beoefenen, eten, luieren of shoppen. Joyce heeft een vrij sterke voorkeur voor de laatste drie.
Tot aan afgelopen week zaten we dus in een hostel in Mount Maunganui. Prima plek, alleen was het behoorlijk prijzig en begonnen de ontelbare Duitsers het hostel steeds meer als hun eigen huis te beschouwen, wat ook het humeur van de eigenaresse niet echt ten goede kwam. Aangezien deze vrouw normaal ook al niet het zonnetje in huis is en dat maar al te graag laat merken aan haar gasten, het aantal Duitsers steeds meer toenam en het geld snel ging door de prijs van onze kamer, besloten we iets anders te zoeken.
Uiteindelijk is dat een vakantiehuisje geworden in een vakantiepark direct aan het strand in het stadje Papamoa. Dit ligt naast Mount Maunganui en is iets rustiger dan de Mount. Het huisje, een grote caravan met daaraanvast een chalet-achtig gebouwtje, is ruim, schoon en goedkoop. Onze twee huisgenoten waarmee we de villa delen leerden we kennen in het hostel. Een Japanner die speeltje na speeltje uit zijn koffer tovert (‘ bring from Japan’ ), didgeridoo speelt, een poedel kan maken van een ballon en ongeveer drie woorden Engels spreekt, maar gelukkig wel steeds vaardiger wordt. Zijn oorspronkelijke naam is Kosuke, maar op z’n Nederlands wordt dat dan Koosie (grappig dat dit in het Japans dan weer leraar betekent). De tweede huisgenoot is een Duits meisje die al drie jaar de wereld rondzwerft en in het begin stellig ontkende dat ze Duits is, maar beweerde uit Alaska te komen. Zij reist rond met een grote backpack, reiskoffer en gitaar en is van plan hier nog een snowboard, pijl en boog en surfplank bij te voegen. Hun gezelschap bevalt ons tot nu toe prima.
Afgelopen weekend zijn we in ons nieuwe paleisje getrokken en genieten we van de ligging (ongeveer 100 meter van het strand), het heerlijke zomerse weer, de vele vrije tijd en de zeer lage huur. Helaas is het enige mankement het ontbreken van internet op het vakantiepark, waardoor we wat minder makkelijk ons huidige leven kunnen delen met jullie. We doen ons best om toch vaker dan nu wat verhaaltjes te kunnen delen.
Omdat volgens het cliché foto’s meer zeggen dan woorden, zullen we zeer binnenkort nieuwe foto’s toevoegen waarop al onze activiteiten van de afgelopen paar weken te zien zullen zien.
Succes met de kou, wij gaan nu kwallen ontwijken in de zee.
P.s: het weer op dit moment: Onbewolkt en 26 graden
Even een vlugge herhaling. Een week of 5 (!) geleden alweer maakten we ons klaar om deze plaats te verlaten en richting het zuiden te trekken. Aangezien het geld altijd een stuk sneller opgaat dan je verwacht, hadden we werk nodig. Niet direct, maar wel binnen niet al te lange tijd. Het hostel waar we toen al twee weken verbleven in afwachting van werk, kwam de dag voor ons geplande vertrek ineens met een aanbieding voor werk. Die kans grepen we direct aan, en sinds bijna vijf weken zijn we parttime aardbeien plukkers.
Het klonk ons ideaal in de oren. 'S ochtends vanaf 6 uur (dat was iets minder) tot een uur of elf wat fruit plukken en vervolgens de hele dag vrij hebben. Dat is hier totaal geen straf zoals we al in het vorige verhaaltje beschreven. Het weer werkt nu ook wat meer mee, met uitzondering van wat erg natte dagen vorige week. Maar over het algemeen ligt de temperatuur boven de 20 graden, wat prima voorjaarsweer is. Want waar jullie je opmaken voor narigheid de komende maanden, zal hier het tegenovergestelde gebeuren. Naar verwachting zo'n vijf maanden achter elkaar warm zomerweer. Het zal voor ons dan ook voor het eerst worden dat we de feestdagen midden in de zomer gaan vieren. Iedere keer dat we in zwembroek en op blote voeten een winkel binnenlopen en daar de kerstspullen uitgestald zien, is het weer even omschakelen.
De eerste twee weken plukken vielen trouwens bepaald niet mee. De lichaamspositie waarin de aardbeien geplukt worden is namelijk geen ideale. Knieen iets gebogen omdat we niet lenig genoeg zijn, rug helemaal krom zodat onze handen bijna de grond raken. De aardbeienplanten komen namelijk een centimeter of 20 boven de grond. Het eerste uur gaan we als een speer, het volgende uur iets langzamer, en daarna is het op de tanden bijten tot de laatste aardbeien van de dag geplukt zijn. Iemand van een jaar of 90 met een hernia loopt er waarschijnlijk fitter bij dan wij na een ochtend werken. Daarbij komt nog dat de wekker iedere ochtend tussen 5 en half 6 gaat.
Behalve behoorlijke spierpijn de eerste twee weken hebben we weinig te klagen. Onze ' baas' is 26, afgestudeerd aan de universiteit, maar besloot toch aardbeienboer te worden, en net zo relaxt als de meeste andere Nieuw-Zeelanders. Laatst nog aten en dronken we vrolijk met hem en zijn vrienden in hun strandhuis en waarschijnlijk zullen dit soort gelegenheden vaker volgen. Rond een uur of elf, soms iets eerder, zijn we klaar met werken en hebben we de rest van de dag vrij. Hier houdt dat in: naar het strand gaan, fietsen op onze vers aangeschafte mountainbikes, de nieuwe hobby bodyboarden beoefenen, eten, luieren of shoppen. Joyce heeft een vrij sterke voorkeur voor de laatste drie.
Tot aan afgelopen week zaten we dus in een hostel in Mount Maunganui. Prima plek, alleen was het behoorlijk prijzig en begonnen de ontelbare Duitsers het hostel steeds meer als hun eigen huis te beschouwen, wat ook het humeur van de eigenaresse niet echt ten goede kwam. Aangezien deze vrouw normaal ook al niet het zonnetje in huis is en dat maar al te graag laat merken aan haar gasten, het aantal Duitsers steeds meer toenam en het geld snel ging door de prijs van onze kamer, besloten we iets anders te zoeken.
Uiteindelijk is dat een vakantiehuisje geworden in een vakantiepark direct aan het strand in het stadje Papamoa. Dit ligt naast Mount Maunganui en is iets rustiger dan de Mount. Het huisje, een grote caravan met daaraanvast een chalet-achtig gebouwtje, is ruim, schoon en goedkoop. Onze twee huisgenoten waarmee we de villa delen leerden we kennen in het hostel. Een Japanner die speeltje na speeltje uit zijn koffer tovert (‘ bring from Japan’ ), didgeridoo speelt, een poedel kan maken van een ballon en ongeveer drie woorden Engels spreekt, maar gelukkig wel steeds vaardiger wordt. Zijn oorspronkelijke naam is Kosuke, maar op z’n Nederlands wordt dat dan Koosie (grappig dat dit in het Japans dan weer leraar betekent). De tweede huisgenoot is een Duits meisje die al drie jaar de wereld rondzwerft en in het begin stellig ontkende dat ze Duits is, maar beweerde uit Alaska te komen. Zij reist rond met een grote backpack, reiskoffer en gitaar en is van plan hier nog een snowboard, pijl en boog en surfplank bij te voegen. Hun gezelschap bevalt ons tot nu toe prima.
Afgelopen weekend zijn we in ons nieuwe paleisje getrokken en genieten we van de ligging (ongeveer 100 meter van het strand), het heerlijke zomerse weer, de vele vrije tijd en de zeer lage huur. Helaas is het enige mankement het ontbreken van internet op het vakantiepark, waardoor we wat minder makkelijk ons huidige leven kunnen delen met jullie. We doen ons best om toch vaker dan nu wat verhaaltjes te kunnen delen.
Omdat volgens het cliché foto’s meer zeggen dan woorden, zullen we zeer binnenkort nieuwe foto’s toevoegen waarop al onze activiteiten van de afgelopen paar weken te zien zullen zien.
Succes met de kou, wij gaan nu kwallen ontwijken in de zee.
P.s: het weer op dit moment: Onbewolkt en 26 graden
-
22 November 2013 - 07:49
Janneke:
Miste jullie verhaaltjes al ;) snap nu waarom! Weer heel leuk geschreven, ben jaloers op jullie! Moeten hier weer shawl en handschoenen aan! Genieten jullie er maar lekker van! X -
22 November 2013 - 10:47
Laura:
Wauw! Ik verlang naar de plek waar jullie nu zijn. Liefde x -
22 November 2013 - 13:40
Sandra:
Met wie gaan jullie lootje trekken voor Sint of Kerst? Jullie worden vast deze Kerst gemist in huize Verdoorn! -
22 November 2013 - 16:31
Petra Bel:
Top dat jullie zo genieten. -
22 November 2013 - 16:31
Petra Bel:
Toppie dat jullie zo genieten en veel zien -
23 November 2013 - 10:08
Opa En Omi:
wij zijn blij dat het zo goed gaat met jullie.dikke kus van ons xxxxxx -
24 November 2013 - 08:44
Jade:
Leuk verhaal!!!, veel plezier lieverds. Hoelaat ben je er voor de trap rene? -
25 November 2013 - 00:14
Tante Carla:
Nou leuk hoor al die dingen die jullie meemaken...........vroeg opstaan brrrrrrrrrrr maar goed dan heb je ook wel wat voor terug. Enjoy and lots of fun en groeten van Sinterklaas xsies Carla -
27 November 2013 - 21:01
Oma @ Carla:
Lieve Rene en Joyce We hebben net met z'n vieren ( Anita Carla je moeder en Oma ) mosselen gegeten......bij tante Carla............ Net terug van een crematie van Margaret zus van Ronald vandaar deze reunion. Ik heb net je reisverslag gelezen als ik het zo hoor vermaken jullie je best..Ik ben wel een beetje jaloers op de temperatuur die jullie hebben. Doen jullie voorzichtig als jullie naar het zuiden vertrekken naar het zuiden. xsies Oma -
27 November 2013 - 21:59
Pa En Ma:
Zo zwaaien we je uit, en zien we jullie lopend vertrekken met een rugzak als backpackers. En binnen twee maanden, is dat rugzak sjouwen, al vervangen door een auto, mountainbikes, een eigen huis (volgens de foto al een behoorlijk wanderlust movie decor) en de Hollandse en nieuwe hobby's al weer opgepakt.
Geniet er maar lekker van ..... en in gedachten zijn we met de kerst ook samen.
We gaan hier voor de teryaki, nikujaga en saké (also from Japan) Het was weer een genot om dit verhaal te lezen. Love en dikke kus van Jeromy, Renee en ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
