Explosie (1)

Voordat de reis begon, bedachten we natuurlijk wat ons de mooie dingen leken van zo'n avontuur. Eén van de belangrijkste leek ons het onbekende en verrassende. Omdat je leven als reiziger vaak niet volgens een vast patroon verloopt, gebeuren er geregeld dingen die je niet zou verwachten, of je niet eens voor kunt stellen.

We zijn even uit de lucht geweest, en in die tijd is er een soort explosie geweest aan dingen die we, op z'n zachtst gezegd, niet hadden verwacht. Het laatste teken van leven van ons op deze site dateert alweer van voor de feestdagen in december. Even een kleine uiteenzetting van die periode.
We zaten met onze Duitse en onze Japanner in het caravanpark. Met hen en twee anderen hebben we zowel Sinterklaas als kerst gevierd. Sinterklaas is in ieder geval zowel hier als in Azië volledig onbekend, dus hebben we ze een spoedcursus Sinterklaas gegeven, inclusief Gluhwein en het altijd sensationele cadeautjesdoorgeefspel.

Daarna dus kerst. Als je de hype rondom kerst gewend bent in Nederland, is het in Nieuw-zeeland nogal een tegenvaller, of juist heerlijk als je het maar niks vindt. Vrienden gaan, zoals op wel meer dagen in de week, flink drinken, of families komen bij elkaar voor wat gezelligheid. Daar houdt het wel een beetje mee op. Geen cadeautjes, geen boom, geen kerstliedjes die je vanaf begin november achtervolgen en geen sneeuw. Een witte kerst bestaat in Nederland ook alleen nog maar in RTL reclames, maar wij zitten in ieder geval in het juiste seizoen ervoor tijdens kerst. Al met al prefereren wij toch de gekkigheid in Nederland. Ook kerst werd gevierd met de huisgenoten en de twee aanhangsels, wat gezellig was, maar het had net zo goed een regenachtige dinsdagavond kunnen zijn.

Oud en nieuw was een drinkfestijn met de collega's van de aardbeienplukkerij. Feestjes van Nieuw-zeelanders beginnen bijzonder vroeg, zo net na 12en 's middags en gaan door tot de laatste in coma ligt, zo'n 12 uur later. Joyce beleefde tijdens deze feestjes haar tweede tienerperiode. Vuurwerk is hier trouwens ook niet erg populair. Direct na middernacht moest je de horizon flink afspeuren op zoek naar wat kleurrijke explosies.
Tot nu toe klinkt het nog niet echt explosief, misschien zelfs wat deprimerend. Maar na bijna drie maanden aardbeien plukken, op één plek zitten en vroeg opstaan, waren we ook wel toe aan iets anders. Onze laatste plukdag zou uiteindelijk 17 januari zijn en daar keken we dan ook naar uit.

Ondertussen was Billy The Car nog steeds bijzonder trouw aan ons. Tot aan de eerste week van januari. Al bleken wij uiteindelijk zelf de schuldigen. Je blijkt namelijk geregeld het water in de motor te moeten checken, iets wat niet bij ons opkwam gedurende drie maanden. Toen joyce samen met onze Duitse huisgenoot haar twee vrienden ging ophalen van het vliegveld in Auckland, ging het mis. De radiator hield het voor gezien en deed dit met een explosie waarbij een hoop ranzige drap over het voorruit werd verspreid.
Ik zal snel de volgende gebeurtenissen omschrijven. Joyce bleef in de auto wachten op de hulpdiensten en sleepauto, wat 3 uur duurde. Carol liftte intussen naar het vliegveld om haar vrienden op te halen. Joyce kreeg te horen dat de reparatie van Billy tussen de 600 en 700 dollar zou gaan kosten. Hier trokken we allebei wit van weg (ik aan de telefoon) en besloten de man te bellen waarvan we de auto gekocht hadden. Die had naar eigen zeggen veel contacten en kon ons helpen als er ooit iets mocht gebeuren met Billy. Een vriend van hem kwam de auto wegslepen, zou de reparatie uitvoeren voor 300 dollar en de volgende dag konden we de auto dan weer ophalen in Auckland (3 uur rijden van ons adres op dat moment).

Met de huurauto die Carol had gehuurd reden Joyce, Carol en haar vrienden terug naar huis. De volgende dag reden Carol, Joyce en ik weer naar Auckland om de huurauto terug te brengen en om Billy op te halen. Niet alleen was Billy niet op de afgesproken plek, hij bleek ook nog eens total loss te zijn. Hij kon alleen gered worden als er een nieuwe motor in kwam, en dat zou ons natuurlijk nog meer geld kosten. Met alle kosten van het verslepen en maken van de auto zouden we nog 200 dollar voor Billy krijgen als we hem niet wilden laten maken. Dit nieuws kwam als een behoorlijke hamerslag bij ons aan. Daarbij hadden we nu geen vervoer terug naar huis.

Onze eerste liftervaring zou werkelijkheid gaan worden. En dat was meteen een goede. Na een korte lift naar een plaats vlakbij Auckland werden we opgepikt door een busje met daarin drie Nieuw-zeelandse twintigers en een Oost-europees meisje waarvan we nog steeds niet weten wat ze precies in het busje deed. Wij waren erg blij dat ze voor ons stopten, en zij blijkbaar ook, want we kregen een innige omhelzing van hen allemaal ter begroeting. De grootste van de drie jongens leek het meest onder invloed van alcohol, de geur die van hem af kwam liet hier ook weinig twijfel over. Onze verbazing was dan ook groot toen uitgerekend hij achter het stuur van het busje kroop. Die verbazing sloeg snel om naar klamme handjes. De normaal ongeveer 2,5 uur durende rit naar huis werd door het busje afgelegd in iets meer dan 1,5 uur. De verleiding om de grond te kussen toen we heelhuids het busje verlieten was dan ook groot. Nu was er geen auto, het werk was bijna ten einde en de aanstaande reis naar het zuider eiland zou met de auto gedaan worden...

Hoe dit verder ging lees je in de volgende keer van "Joyce en René die zo graag op avontuur wilden".