Explosie (2)

Handen op de knieën, zuchten van vermoeidheid worden haast gedempte kreten van pijn en de regen doet zijn best nog iets harder op haar hoofd neer te komen. De volgepakte backpack slingert alle kanten op terwijl ze alles op alles zet zichzelf de schijnbaar eindeloze helling op te sleuren . Eindelijk is daar de bocht. Daarna kunnen we heel even stoppen en van het uitzicht genieten. De bocht om. Een zo mogelijk nog steiler, met oranje drap besmeurde helling strekt zich uit omhoog. Na een meter of 20 belemmert de regen verder zicht omhoog, of naar weerskanten van wat één van de meest adembenemende uitzichten van deze tocht moet zijn. Handen weer op de knieën, onszelf dwingen verder te gaan.

De auto was stuk, veel minder geld op de bankrekening dan gehoopt en het werk was bijna ten einde. Hoeveel zin we ook hadden en vooruit
hadden gekeken naar de aanstaande trek over het zuidereiland, ons moraal was op dit moment niet geweldig. Het opgeven van de auto kostte ons een hoop geld en het besef dat het ons eigen schuld was hielp ook niet.
Maar..
Er bestaat een dorp in het midden van het land, en daar blijken helden vandaan te komen.

De helden in dit verhaal heten Bart en Marco. Het toeval wilde dat Bart, een bekende van Joyce uit Zwolle, en Marco op een zelfde soort reis waren als wij. Ze hadden net een gedeelte van Azië achter de rug, een stukje Australië, en Nieuw-zeeland was de volgende uitdaging op hun lijst. Er was al wat contact en op onze aanbieding om samen over het zuidereiland te trekken werd gelukkig heel positief gereageerd. Nog prettiger was dat zij van plan waren een auto aan te schaffen bij aankomst.
Een hoop smsjes, facebookberichten en uitwisselen van info later, kwam de aanvulling op ons dreamteam de aardbeienboerderij oprijden. Hun onverwoestbaar geachte Subaru (daar komen we nog op terug) leek meer dan groot genoeg om alle bagage moeiteloos in kwijt te kunnen. Toch reden we de volgende dag weg met een wel heel laag liggende auto, en vrijwel alle ramen waren geblindeerd door alle tassen, truien, hoeden en pannen die er tegenaan drukten.

Na een vluchtige kennismaking in de twee dagen nadat ze bij ons aankwamen, waren we op weg naar het mooiste gedeelte van NZ. Een gedeelte waar Joyce en ik al maanden naar uit keken.
Via de hoofdstad Wellington, waarvan we de bijnaam "windy Wellington" meer dan terecht vinden, met de boot naar het zuider eiland. Helaas niet voordat onze tegenspoed met auto's ook om de hoek kwam kijken bij deze Japanner. De accu bleek achteraf niet goed op te laden. Met behulp van politieauto's en startkabels haalden we net op tijd de boot vroeg op de ochtend in de hoofdstad. O, en trouwens ook niet voordat we een tattooshop bezochten, waar Wellington ook beroemd om is. Tot het moment dat ik de naald daadwerkelijk in Joyce haar arm zag verdwijnen was ik er van overtuigd dat ze blufte en op het allerlaatste moment weg zou rennen. Dat gebeurde niet.

Ons eerste geplande avontuur op het zuidereiland zou een driedaagse trektocht worden door het Abel Tasman national park. De eerste alinea van dit verhaal vertelt over de laatste beklimming op de laatste dag van de tocht. De twee dagen hiervoor hadden we geweldig weer, zagen we spectaculaire uitzichten over prachtige stranden, baaien, en stukken oceaan met de kleur die je in de folders tegenkomt. Felgroen tegenwoud
omlijstte al deze mooie plaatjes. We waanden ons in één van die folders.

De gemiddeld 20 kilometer die we per dag aflegden kostte de nodige moeite, blaren en pijnlijke gewrichten, maar de tocht was absoluut een hoogtepunt. Al zorgde de wilde rit per speedboot die we nodig hadden om terug te komen naar het beginpunt ook voor de nodige adrenaline. De zee was volgens onze bebaarde kapitein nogal ruig die dag, en vooral de twee mensen die helemaal voorin zaten zouden dat voelen. Joyce en ik waren die twee. Ik dacht me een aantal keer net zo te voelen als George Clooney in die film met die hele hoge golven.

Na deze zeer opwindende drie dagen, en slapen in een tent, trakteerden we onszelf op een hostel en vielen we een hamburger aan alsof we in geen maanden 'normaal' voedsel hadden gezien.
We zetten koers richting de letterlijke hoogtepunten van het land, de Nieuw-zeelandse alpen. Hier bevonden zich onder meer het Westland national park, Fiordland national park en adrenalinestad Queenstown.
De bergen met hun besneeuwde toppen die ons continu omringden bleven indrukwekkend en prachtig gedurende de hele reis over het zuider eiland. Vooral het Fiordland national park was van een grote schoonheid. Helder blauw/groene meren tussen de soms 3000 meter hoge bergen, geflankeerd door uitgestrekte bossen.

Onze route was simpel. Van noord naar zuid rijden langs waarbij we voor het grootste gedeelte de kust volgden en af en toe naar binnen trokken. Nieuw-zeeland is trots op alle natuurschoon dat het land bezit en ze doen er alles aan dit te beschermen. Helemaal terecht natuurlijk, maar dat gaat naar mijn gevoel wat ten koste van het 'vrijheidsgevoel' van de mensen die er doorheen reizen, meestal toeristen. Er lopen twee wegen van noord naar zuid, waar alle toeristen langs vervoerd worden. Veel zijwegen zijn er niet, je rijdt een vaste route samen met alle andere toeristen. In het bijzonder de Duitse backpacker en Aziatische bustoerist. Letterlijk ieder met een bordje aangegeven uitkijkpunt wordt door de Aziaten aangegrepen om de zoveelste nonchalante en spontane foto te nemen. Je komt tijdens de in totaal zo'n 1000 kilometer lange rit dan ook geregeld dezelfde mensen tegen. En ook tijdens de uitgezette wandelingen is er weinig ruimte om zelf op ontdekking uit te gaan. Alles is strak aangegeven en afgezet. Wat niet wegneemt dat de uitzichten bijna constant adembenemend zijn. Van onze bedoeling zoveel mogelijk wild te kamperen kwam ook niet veel terecht. Drie keer lukte het ons het ijzerdraad waarmee schijnbaar ieder stukje groen in het land is afgezet, te omzeilen en onze tentjes op te tuigen.

Een heel heeel klein beestje, een zogenaamde sandfly of zandvlieg, heeft ons zoveel ellende bezorgd dat ze een eigen alinea verdienen. Hoe gretig alle mensen en websites tot nu toe ook waren met het verstrekken van informatie over het land, wij waren nog volkomen onbekend met het bestaan van dit beestje. Hij komt dus vooral voor aan de westkust van het zuidereiland en vooral de dames bezorgen je pijn en ellende. Die willen bloed, en er zijn ongeveer 200.000.000 vrouwelijke vliegjes op een vierkante meter. Ze vallen je met tientallen tegelijk aan, bijten je en vallen dan weer aan. Ze lieten rode bultjes achter die na een aantal weken nog steeds jeukten of inmiddels littekens waren geworden. De enige oplossing, kwamen we achter, is blijven bewegen. Ze zijn namelijk hondslui en kunnen je alleen pakken als je stilstaat. Zo kwam het dat we op een kampeeravond in het Fiordland park een uur lang rondjes liepen terwijl we het voor sommige bekende 'ik ga op reis en ik neem mee' spel deden.

Bijna onderaan in het midden ligt Queenstown. Een stadje dat alle mogelijke vormen van actiesporten heel serieus neemt en werkelijk alles schijnt aan te bieden. Je kunt het zo gek niet bedenken. De eerste keer dat ik iemand over het water zag stuiteren met een soort straalmotor op zijn rug leek het op een James Bond scene. Bedenk het, en Queenstown biedt het aan. De sfeer in het stadje was geweldig. Veel jonge mensen die de indruk wekten het meest relaxte volk ter wereld te zijn, parkjes waar muzikanten speelden en genoeg bars om je 's avonds in uit te leven. De bergen en meren die Queenstown omringen dragen ook bij aan het bijna magische gevoel dat wij erbij hadden.

Hoe meer je naar het zuiden komt, hoe Engelser het wordt. Of eigenlijk Schots. Het landschap is hier afgewisseld vlak en heuvelachtig en de vele Schotten die zich hier hebben gevestigd hebben ook veel dorpen hun naam gegeven. Hete enige echte hoogtepunt in dit gedeelte en iets meer omhoog aan de oostkand vonden we de studentenstad Dunedin en de vele zeedieren die we hebben gezien. We zagen dolfijnen , zeehonden, zeeleeuwen en stonden oog in oog met wat de zeldzaamste pinguinsoort ter wereld zou zijn.
De door aardbevingen getroffen stad Christchurch hebben we als één van de minste plekken ervaren. Men is nog altijd hard bezig de stad - die niet echt aanvoelt als stad, maar als een grote vlakte met ontelbare bouwputten- te herbouwen. We waren dan ook snel weer op de weg terug naar het noorden, langs de oostkust.

Omdat ons geld er weer snel doorheen ging was er behoefte aan werk. We belandden in Blenheim omdat het werk daar volgens de verhalen voor het oprapen zou liggen. Dat bleek niet helemaal waar te zijn. We namen met zijn vieren onze intrek in een motel waar we voor een goede prijs in een soort kleine eengezinswoning verbleven. Onze zoektocht naar werk leverde een sollicitatiegesprek en vervolgens een baan op bij een wijnfabriek. Helaas voor Bart en Marco zou het werk pas begin maart van start gaan, en dat was voor hen te laat aangezien zijn begin april weer terug naar Nederland moeten. Om ook nog het noorder eiland te verkennen zijn zij gisteren (vrijdag) vertrokken. Joyce en mij achterlatend in het motel en met een baan. We proberen nog even zoveel mogelijk van onze vrijheid te genieten. Omdat er blijkbaar geen Nieuw-zeelandse tak van de ARBO dienst bestaat, worden we geacht zeven dagen per week 12 uur per dag te werken. Wat neerkomt op een werkweek van 84 uur.. 84 uur.. 84 uur.. We hebben al nachtmerries.
De komende weken zullen dan waarschijnlijk ook alleen maar beschrijvingen van het wijnproces opleveren. Voor de liefhebber.
We hopen dit een week of zes vol te houden om daarna zo snel mogelijk van het tegen die tijd koele Nieuw-zeeland, naar het hopelijk nog aangename Australië te vluchten.