Skippie

27 april - 22 mei

Op ruim 11 kilometer hoogte is alles mooi. Je bent ver boven alles verheven en de wereld is blauw met wit, en als je naar beneden kijkt zie je flarden groen en blauw. Op die hoogte zijn er even geen problemen in de wereld of onaardige mensen en godsgruwelijk lelijke steden. Ik zou dan bijna vergeten dat we zojuist de voor ons allerlelijkste en deprimerende plek tot op heden hadden verlaten.

Maar voor we daar verder op in gaan, eerst naar de weken die volgden op het laatst geschreven stukje. We verlieten Nieuw-zeeland en waren op weg naar dat megagrote land van uitersten, Australië. Ik had me vooraf veel voorgesteld van deze weken van onze reis. Zoals iedereen vast weet kan dat gevaarlijk zijn, want het valt dan al snel tegen. De (gefotoshopte) plaatjes op internet en de verhalen van mensen zijn niet altijd even betrouwbaar, net als mijn eigen verwachtingen. Maar in dit geval was daar voor mij, en gelukkig ook voor Joyce, geen sprake van. 

leuk om te vermelden, vind ik, is dat we twee cd's hadden aangeschaft en deze de gehele tocht door Australië hebben gedraaid. Eéntonig? jazeker, maar absoluut niet vervelend omdat het om een artiest gaat die geweldige muziek maakt. De Australische singer/songwriter Matt Corby heeft één van de mooiste stemmen die ik ooit gehoord heb, hij schrijft prachtige liedjes en speelt geweldig gitaar. Stel dat je niet zoveel te doen hebt, zou je de volgende link aan kunnen klikken om exact te horen wat wij drie weken lang hoorden en je te verbeelden wat wij erbij zagen bij het lezen van onderstaande tekst. http://youtu.be/EGokbgRWFA8

Onze aankomst was in Brisbane, onderdeel van de Goldcoast aan de oostkant van het land. We hadden een camper geboekt die ons de komende drie weken door een minigedeelte van Australie zou voeren. Camper is misschien niet het juiste woord. Het was het kleinste model bestelwagen die je kunt bedenken waar dan drie kussens als matras zijn ingeschoven. Samen met een gasstel, wasbak en electricitetsaansluitingen voldeed het prima voor drie weken. Het enigszins spannende detail voor ons was dat het bussie handgeschakeld was. Dat houdt dus in dat je in Australië aan de rechterkant in de auto zit en dat je pookie links zit. Voor de Schumachers onder ons vast geen probleem, maar voor ons, en vooral voor mij, was dit even spannend.

Na de eerste proefrit (uitgevoerd door Joyce) gingen we het centrum van Brisbane in. Een contrast met de redelijk saaie steden van Nieuw-zeeland. Overal stonden straatmuzikanten over het algemeen goede muziek te spelen, toverden 'tovenaars' konijnen tevoorschijn en was het gezellig druk. Een prima eerste indruk dus.
Het romantische en gemakzuchtige "ik donder mn campertje overal neer en ga dan slapen" idee kwam meteen de eerste nacht al niet helemaal overeen met de werkelijkheid en dit zou nog vaker terugkomen. Van een erg aardig hotelvrouwtje kregen we de tip om op een bepaalde plek net buiten het centrum van Brisbane te overnachten. Ze zei niets over het feit dat deze opdracht voor net beginnende, wat vermoeide linksrijders met een handgeschakeld busje een hel kan zijn. Het centrum  van Brisbane leek erop ingericht om ons een hele lange en zeer frustrerende zaterdagavond te bezorgen. Erg veel verkeer, vreemde bordjes die onduidelijke dingen vertelden, pijlen die niet leken te wijzen naar wat ze bedoelden en onze toenemende frustratie zorgden voor een...veeleisende avond. Toch wisten we de ons aangeraden plek te bereiken. Aan het water, en toevallig vlakbij een soort grote kerstmarkt, maar dan in de zomer en het had niets met kerst te maken. Wanneer je 's ochtends wakker wordt zo midden in een woonwijk, voel je je toch even een boevie. Zou dit mogen? Wij vonden van wel.

De eerste stop was niet heel bijzonder. Al had het schiereilandje bribi island toch de mooiste stranden die wij tot nu toe hadden gezien. De talloze felgekleurde vogels, inclusief hun oorverdovende geluiden, gecombineerd met het idee dat er in dit land nog veel meer dieren rondlopen, bezorgde ons het gevoel dat we in een 'ruig' land waren.
De eerste daadwerkelijk ruige dieren zouden we de volgende dag zien, in de dierentuin van de gevallen Australische held Steve Irwin. De krokodillenshow, het koala aaien (dit was minder suf dan het klinkt) en het lastigvallen van verveelde kangoeroes waren onze hoogtepuntjes.

Onze tocht ging verder naar het noorden. Het plan was om iets naar boven te rijden, en dan via het binnenland terug naar beneden en langs de kust naar eindbestemming Sydney. Eén van de voor ons leukste dingen van het reizen is het ontmoeten van nieuwe mensen. Vaak zijn dit ook reizigers, en geregeld zitten daar bijzondere types tussen. Ergens in de eerste week reden we een camping op die letterlijk tegenover het bekende Fraser Island lag. Vanuit mijn bijrijderspositie zag ik een jongen de bosjes inlopen met een partij stokken en takken. Zijn loopje en huppelende danspasjes herkende ik direct als dezelfde gozer die we eerder in de dierentuin hadden gezien. Net zoals toen vermaakte hij zich zichtbaar in zijn eentje met muziek in de oren. Die avond eindigden we bij hem, Gary, en zijn Duitse reisgenote aan het kampvuur. Gary was 25, kwam uit Londen en het was voor ons niet echt een verrassing toen hij verkondigde homo te zijn. Een snelle omschrijving van Gary's avonturen zoals hij ze ons vertelde. Hij reist al jaren de wereld over omdat de homo's in Londen te veel 'praten'. Hij werkte als zingende travestiet in verscheidene landen, is een 'taker' (dit ga ik niet uitleggen), zijn aantal bedpartners bevat 3 cijfers en begint niet met een 1, en de homo's in Thailand waren zijn favorieten. Zijn verhalen werden zo nu en dan onderbroken door hysterisch gedans en geschreeuw om het kampvuur heen. Al met al een onderhoudende avond.

We zijn niet het Fraser Island opgeweest omdat we 300 dollar voor een oversteek van niet meer dan een paar honderd meter wat te veel vonden. Verder naar het noorden kwamen we prachtige door regenwoud omgeven goudgele stranden tegen, we zagen wilde kangoeroes en kwamen door stadjes waar men in de jaren 60 was blijven hangen. Naast al deze hoogtepuntjes begon het elke dag verder rijden, het niet geweldig slapen in het busje en de niet altijd soepele samenwerking tussen chauffeur en navigator zijn tol te eisen. Sinds we onze talloze uren hadden gewerkt was er eigenlijk ook nog geen dag rust geweest.

Ergens in week twee waren we weer op weg naar beneden, richting Sydney. Terwijl de weersverwachtingen in dit gebied van regen en onweer spraken, hadden we prachtig weer. Een waar gekkenhuis zou de strook onder Brisbane zijn. Eén van de steden daartoe behorend was Surfers Paradise (ja zo heet het echt). Het was een leuke onderbreking van de wat slaperige stadjes waar we vandaan kwamen, maar na een dag was het weer genoeg. Byron Bay ligt daar iets onder en is volgens sommigen de leukste plaats aan de oostkust. Het zogenaamde hippiestadje was inderdaad leuk, maar voor ons niet veel meer. We kwamen er niet uit of het nou lekker hippieig was of ronduit armoedig. De zwervers waren niet op één hand te tellen en er leek niet al te veel te doen behalve surfen en een beetje ronddwalen, gapend naar de vele opvallende figuren.

Zoals eerder vermeld was het minder makkelijk om je busje ergens neer te zetten voor de nacht dan wij dachten. Zo stonden er vaak borden met de mededeling dat je daar niet mocht staan en werden we twee keer ergens weggestuurd door een gemeentewerker. De tweede keer voor ons was in Sydney. Behalve dit minpuntje heb ik Joyce een heleboel keer verveeld met de argumenten waarom ik Sydney de leukste, mooiste, enerverendste stad vind waar ik tot nu toe ooit ben geweest. Ontelbare mooie groene parken, verspreid door het centrum of over de heuvels rondom sydney, het heerlijke gevoel dat alles mag en alles goed is, de afwisseling tussen een megagroot centrum waar vreselijk veel te doen en te zien is, en de prachtige stranden behoorden tot mijn argumenten. Op onze laatste dag in zowel deze stad als in het land sprak Joyce de zin: "ik zou nog wel een tattoo willen uit Australië, maar wat?", waarop ik antwoordde "nou aangezien je de kangoeroes zo geweldig vond, misschien een kangoeroe?". En als het een film was geweest zou je ons in de volgende scene door Sydney zien rennen op zoek naar een tattooshop die last minute nog een kangoeroe kon vereeuwigen op haar been. En twee uur voor ons vliegtuig zou vertrekken zat ie er.

Op weg naar het vliegveld hadden we al spijt dat we niet iets langer in dit prachtige land zouden blijven. Dat wordt dus sparen...