Onwennig spannend
Door: René
Blijf op de hoogte en volg René & Joyce
02 Oktober 2013 | Nieuw Zeeland, Whangarei
De eerste paar dagen van Ons Grote Avontuur kan met het volgende voorbeeld omschreven worden. Het kantoor waar we de huurauto (kom ik straks op terug) moesten terugbrengen, was even gesloten omdat het personeel voor onbekende duur verdwenen was. Daarom diende de autosleutel in een brievenbus te worden gegooid. "Ik gooi de sleutel even in de bus!" Flop, sleutel in de bus. "Heb ik de auto wel op slot gedaan?" ....... Oeps..
De eerste paar dagen waren nog wat onwennig, af en toe klunzig, maar wel heel erg spannend. En vooral dat laatste was de bedoeling.
Waarschijnlijk kan iedereen zich wel indenken hoe het voelt om 30 uur in een vliegtuig te zitten, 12 uur te overbruggen op een vliegveld en dan nog eens twee uur van het vliegveld naar het hotel. Zo krom als een hoepel en met dikke zwarte wallen onder de ogen bereikten we uiteindelijk zondagavond plaatselijke tijd (11 uur later dan in NL) het hotel in Auckland. Onze Shooters Saloon zag eruit als een saloon uit lucky Luke, met klapdeuren en al. Maar wat Lucky Luke niet had: Een bubbelbad! Wij dus wel. Maandag en dinsdag hebben we Auckland verkend en tussendoor heel veel in het bad doorgebracht. Maandagnacht had het pand naast de Saloon nog een verrassing voor ons. Midden in de nacht leek een of ander lampie heel lang achter elkaar op de toeter van zijn auto te drukken. Op een gegeven moment duurde dat zo lang dat er ramen en deuren opengingen van de Saloon. Ook wij hingen buiten met ons hoofd. Het pand schuin achter ons bleek in brand te staan en de toeter was een brandalarm. De halve wijk was intussen op het geluid en de dikke rookwolken afgekomen, maar de brandweer nog niet. Die hadden een dik half uur nodig om door te hebben dat er iets niet goed was. Intussen was Joyce in de overtuiging dat ook de Saloon in vlammen op zou gaan en was schreeuwend en wel bezig haar spullen in te pakken. Ik kon er de ernst nog niet helemaal van inzien, en dat kon de actieheld weer niet waarderen. Want: "Dit gaat mis!!! Dit gaat miiis!!!" Uiteindelijk bleek het een minibrandje te zijn en kon de actieheld haar tas weer uitpakken.
De Nieuw-Zeelanders kunnen we tot nu toe alleen maar als heeeel aardig bestempelen. De buschauffeur verliet zijn bus om te laten zien waar we heen moesten, een wildvreemde passerende jongen op straat stopte om te vragen of we iets zochten bij het zien van onze opengeslagen lonely planet en vanmorgen nog wees een net zo wildvreemde mevrouw ons op een prachtige plek om foto's te maken. Een verademing bij de ervaringen die je weleens opdoet in eigen land. Niet onbelangrijk is dat het land ook nog eens ontzettend mooi is. Glooiende groene heuvels met zowel kerstbomen als tropische planten en prachtige uitzichten over zee. En dan schijnen we de mooiste plekken (vooral op het zuidereiland) nog te krijgen. Nog iets bijzonders aan het land is het weer. De eerste twee dagen hadden we voornamelijk bewolking en af en toe regen. Maar dat doet Nieuw-Zeeland op haar eigen manier. Zo denk je, h? het is droog, en nog geen moment later moet je rennen voor een zeer lokale bui. Een minuut later zet je je zonnenbril op, en weer een minuut later schuil je voor een zware bui. Vandaag was het daarentegen zeer zonnig wat direct al verbranding opleverde.
Dinsdagochtend was de tijd in het Lucky Luke hotel voorbij en nog zonder enig idee van wat we die dag zouden gaan doen zaten we met backpack en al in de woonkamer van de Saloon. In Nieuw-Zeeland bestaat de mogelijkheid om huurauto's helemaal gratis naar een andere vestiging van het verhuurbedrijf te brengen, bijna altijd een eind verderop in het land. Om 11.00 uur zagen we op de site dat een auto vanaf Auckland Airport naar een stad (Whangarei) 200 km verderop gebracht moest worden. Nog geen anderhalf uur later zaten we in een gloednieuwe auto (Ford Focus voor de geinteresseerden) en waren we op weg naar het noorden. Voor de duidelijkheid: in Nieuw-Zeeland rijdt men links. Dat was nogal wennen. Zolang we achter een andere auto zaten ging het prima, zodra we alleen waren moesten we nog wel eens hard roepen dat er links gereden moest worden. Het nonchalante hele kleine stickertje op het dashboard dat zei ' keep left' viel dan niet op. Tijdens het schrijven van dit stukje word ik er op gewezen dat Joyce degene was die reed. Bij deze.
Voor dinsdag tot donderdag boekten we een schattig vakantiehuisje met in de achtertuin de Whangarei Waterfalls. Onze eerste watervallen! Op woensdagochtend hebben we deze verkend en bewonderd. Bijna 30 meter hoog en zeer indrukwekkend. De tropische planten en steile rotsen eromheen maakten het prachtige plaatje compleet.
Nog even terugkomend op het schattige vakantiehuisje. Na de vrij lange tocht per auto naar Whangarei kregen we in het parkje te horen dat ons huisje dubbel geboekt was en we voor de komende nacht even naar een ander parkje moesten. Niet echt waar we op zaten te wachten, maar het lieve vrouwtje gooide er wel 130.000 keer sorry in. Dan kun je haast niet anders dan maar gewoon naar het andere park gaan.
Helaas moest de auto vandaag (woensdag) weer ingeleverd worden. Na het avontuur bij de watervallen reden we naar de vestiging van het verhuurbedrijf. De deuren waren gesloten en een briefje op de deur liet weten dat het personeel er niet was en later weer terug zou zijn. De sleutel kon in de brievenbus in de deur worden gegooid, en daarmee was het klaar. Nog even terug naar de auto de laatste spullen eruit halen, waarna Joyce met de sleutel naar de brievenbus liep. Ik hoorde de sleutel in de brievenbus terechtkomen. Daarna hoorde ik achter me: "Heb ik de auto wel op slot gedaan? Nee dat heb ik niet. Shit!" Toen zat er niets anders op dan wachten tot het personeel terug zou komen. Gelukkig duurde dit niet al te lang (drie kwartier) en konden we de grootste stad van het Northland (wat niet heel veel voorstelt) verkennen.
Op dit moment proberen we ons voor te bereiden op morgen, maar tot dusver hebben we nog geen flauw idee waar we heen gaan of wat we gaan doen. Spannend dus.
De eerste paar dagen waren nog wat onwennig, af en toe klunzig, maar wel heel erg spannend. En vooral dat laatste was de bedoeling.
Waarschijnlijk kan iedereen zich wel indenken hoe het voelt om 30 uur in een vliegtuig te zitten, 12 uur te overbruggen op een vliegveld en dan nog eens twee uur van het vliegveld naar het hotel. Zo krom als een hoepel en met dikke zwarte wallen onder de ogen bereikten we uiteindelijk zondagavond plaatselijke tijd (11 uur later dan in NL) het hotel in Auckland. Onze Shooters Saloon zag eruit als een saloon uit lucky Luke, met klapdeuren en al. Maar wat Lucky Luke niet had: Een bubbelbad! Wij dus wel. Maandag en dinsdag hebben we Auckland verkend en tussendoor heel veel in het bad doorgebracht. Maandagnacht had het pand naast de Saloon nog een verrassing voor ons. Midden in de nacht leek een of ander lampie heel lang achter elkaar op de toeter van zijn auto te drukken. Op een gegeven moment duurde dat zo lang dat er ramen en deuren opengingen van de Saloon. Ook wij hingen buiten met ons hoofd. Het pand schuin achter ons bleek in brand te staan en de toeter was een brandalarm. De halve wijk was intussen op het geluid en de dikke rookwolken afgekomen, maar de brandweer nog niet. Die hadden een dik half uur nodig om door te hebben dat er iets niet goed was. Intussen was Joyce in de overtuiging dat ook de Saloon in vlammen op zou gaan en was schreeuwend en wel bezig haar spullen in te pakken. Ik kon er de ernst nog niet helemaal van inzien, en dat kon de actieheld weer niet waarderen. Want: "Dit gaat mis!!! Dit gaat miiis!!!" Uiteindelijk bleek het een minibrandje te zijn en kon de actieheld haar tas weer uitpakken.
De Nieuw-Zeelanders kunnen we tot nu toe alleen maar als heeeel aardig bestempelen. De buschauffeur verliet zijn bus om te laten zien waar we heen moesten, een wildvreemde passerende jongen op straat stopte om te vragen of we iets zochten bij het zien van onze opengeslagen lonely planet en vanmorgen nog wees een net zo wildvreemde mevrouw ons op een prachtige plek om foto's te maken. Een verademing bij de ervaringen die je weleens opdoet in eigen land. Niet onbelangrijk is dat het land ook nog eens ontzettend mooi is. Glooiende groene heuvels met zowel kerstbomen als tropische planten en prachtige uitzichten over zee. En dan schijnen we de mooiste plekken (vooral op het zuidereiland) nog te krijgen. Nog iets bijzonders aan het land is het weer. De eerste twee dagen hadden we voornamelijk bewolking en af en toe regen. Maar dat doet Nieuw-Zeeland op haar eigen manier. Zo denk je, h? het is droog, en nog geen moment later moet je rennen voor een zeer lokale bui. Een minuut later zet je je zonnenbril op, en weer een minuut later schuil je voor een zware bui. Vandaag was het daarentegen zeer zonnig wat direct al verbranding opleverde.
Dinsdagochtend was de tijd in het Lucky Luke hotel voorbij en nog zonder enig idee van wat we die dag zouden gaan doen zaten we met backpack en al in de woonkamer van de Saloon. In Nieuw-Zeeland bestaat de mogelijkheid om huurauto's helemaal gratis naar een andere vestiging van het verhuurbedrijf te brengen, bijna altijd een eind verderop in het land. Om 11.00 uur zagen we op de site dat een auto vanaf Auckland Airport naar een stad (Whangarei) 200 km verderop gebracht moest worden. Nog geen anderhalf uur later zaten we in een gloednieuwe auto (Ford Focus voor de geinteresseerden) en waren we op weg naar het noorden. Voor de duidelijkheid: in Nieuw-Zeeland rijdt men links. Dat was nogal wennen. Zolang we achter een andere auto zaten ging het prima, zodra we alleen waren moesten we nog wel eens hard roepen dat er links gereden moest worden. Het nonchalante hele kleine stickertje op het dashboard dat zei ' keep left' viel dan niet op. Tijdens het schrijven van dit stukje word ik er op gewezen dat Joyce degene was die reed. Bij deze.
Voor dinsdag tot donderdag boekten we een schattig vakantiehuisje met in de achtertuin de Whangarei Waterfalls. Onze eerste watervallen! Op woensdagochtend hebben we deze verkend en bewonderd. Bijna 30 meter hoog en zeer indrukwekkend. De tropische planten en steile rotsen eromheen maakten het prachtige plaatje compleet.
Nog even terugkomend op het schattige vakantiehuisje. Na de vrij lange tocht per auto naar Whangarei kregen we in het parkje te horen dat ons huisje dubbel geboekt was en we voor de komende nacht even naar een ander parkje moesten. Niet echt waar we op zaten te wachten, maar het lieve vrouwtje gooide er wel 130.000 keer sorry in. Dan kun je haast niet anders dan maar gewoon naar het andere park gaan.
Helaas moest de auto vandaag (woensdag) weer ingeleverd worden. Na het avontuur bij de watervallen reden we naar de vestiging van het verhuurbedrijf. De deuren waren gesloten en een briefje op de deur liet weten dat het personeel er niet was en later weer terug zou zijn. De sleutel kon in de brievenbus in de deur worden gegooid, en daarmee was het klaar. Nog even terug naar de auto de laatste spullen eruit halen, waarna Joyce met de sleutel naar de brievenbus liep. Ik hoorde de sleutel in de brievenbus terechtkomen. Daarna hoorde ik achter me: "Heb ik de auto wel op slot gedaan? Nee dat heb ik niet. Shit!" Toen zat er niets anders op dan wachten tot het personeel terug zou komen. Gelukkig duurde dit niet al te lang (drie kwartier) en konden we de grootste stad van het Northland (wat niet heel veel voorstelt) verkennen.
Op dit moment proberen we ons voor te bereiden op morgen, maar tot dusver hebben we nog geen flauw idee waar we heen gaan of wat we gaan doen. Spannend dus.
-
02 Oktober 2013 - 11:06
Laura:
Jehoeeeee! Hier zat ik op te wachten. Number one. Super leuk om te lezen! En dat weg willen vluchten valt me inderdaad toch een beetje tegen van actieheld Joyce van der P. Vroeger wilde ze altijd als een gek achter ambulances en brandweerauto's aan fietsen, haha! Heeeeel veel plezier schatjes en tot het volgende verslag. Dikke kus. -
02 Oktober 2013 - 14:04
Tim:
pics or it didn't happen -
02 Oktober 2013 - 16:21
Martin En Carolien:
Wat 'n begin van jullie avontuur. Hier is het volgende week brandpreventieweek, wat mooi dat Joyce daar al vroegtijdig aandacht voor heeft in Nieuwe Zeeland !! Hoop snel weer meer te lezen van dit nu nog onwennige avontuur. Keep left en veel plezier daar !!
PS even en stomme vraag....... eet je thuis vanavond ?
Liefs -
02 Oktober 2013 - 17:14
Mike En Sandra:
Lekker leesvoer! Alsof ik mee ben, zie het helemaal voor me. Van Mike's neef weet ik dat je ook veel ideeën krijgt van andere wereldreizigers die je bij hostels tegenkomt. Gaan jullie nog bungee jumpen (er schijnt een enorm hoge brug te zijn). (Sorry Carolien!, maar als Joyce een brandje eng vindt, durft ze dat vast niet...) xxx Sandra -
02 Oktober 2013 - 18:26
Je Mama:
Jeetje Rene, het is erg goed geschreven, we waren allebei onder de indruk.
Het is nu al leuk, en dan mogen jullie nog zo lang, heerlijk hoor.
tot skypes dikke kus je papa en mama -
03 Oktober 2013 - 00:00
Joyce:
Lau je kent me.. Met ingepakte backpacks stonden we snachts te kijken bij het vuur. Pap en mam nee vanavond even niet. En Sandra nee dat durf ik niet René schijnt het te durven, dus wie weet. Thanx voor de leuke reacties! X van ons -
03 Oktober 2013 - 07:22
Tessa En Eric En Kids:
Leuk om jullie eerste verhaal te lezen. En mooi geschreven.kan niet wachten op de rest. An de verhalen -
03 Oktober 2013 - 07:25
Arend En Janneke:
Ooh zie het echt helemaal voor me! Leuk ook die foto's ! Op naar het volgende avontuur! Groetjes van ons xx -
03 Oktober 2013 - 09:18
Joke En Adrie:
heerlijk om dit te lezen en nu wachten op het volgende avontuur. Veel plezier nog en genieten.xxx
groetjes joke en adrie -
03 Oktober 2013 - 11:35
Jade:
Hil arisch! Joyce als actie held, veel plezier lievers .
Ik blijf jullie volgen! -
03 Oktober 2013 - 12:47
Maria Kostense:
Geweldig om te lezen, heerlijk genieten jongens. Kijk nu al uit naar het volgende stukje. -
03 Oktober 2013 - 13:03
Daniel Garcia:
Heeeeey!! Super leuk om te lezen! ik ga jullie hele reis volgen!! heeel veel plezier en tot snel !!!
Groetjes Daniel -
07 Oktober 2013 - 20:40
Britt:
Avontuurlijk en goed begin:) Leuk joh! -
07 Februari 2014 - 19:45
Jeanette En Mario:
Hé Joyce en René,
Hoe is het met jullie, heb al een aantal keren jullie blog bekeken. Beleven jullie de laatste tijd niets meer? Er valt weinig te lezen.
Veel plezier op jullie ontdekkingsreis.
Groeten Mario van der Plas -
17 Februari 2014 - 09:17
Joyce:
Hee jeanette en mario, super leuk dat jullie ons volgen. We hebben uit laksigheid en omdat er even weinig gebeurde behalve werken geen reisverslag gemaakt. Net deel 1 geplaatst, en er komt snel een deel 2 ;) liefs! -
19 Februari 2014 - 14:18
Helga Vander Plas:
Hallo Joyce en Rene' Mario is net geweest en heeft mij even wegwijs gemaakt in jullie reisverslagen ik heb ze gelezen en ik ben blij dat het zo goed gaat met jullie.Groetjes en veel liefs je oma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
