Billy en de berg

Mount Maunganui. De berg is minstens net zo mooi als de naam doet vermoeden. Hij schijnt zelfs in de top 50 van mooiste wandelpaden in de wereld te staan (wie gaat het checken?). Het stadje Mount Maunganui ligt op een landtong die de oceaan in loopt. Aan het eind ervan staat de berg. Prachtig knalgroen met een top zoals een top moet zijn, een statige rots die overal bovenuit steekt. Vol zelfvertrouwen besloten wij woensdag dit wandelingetje te gaan doen. De mevrouw van de bank die ons vertelde dat de wandeling zo mooi was, vergat te vermelden dat het waarschijnlijk ook een van de ALLERstijlste wandelingen ter wereld moet zijn. Wij wisten niet dat er trappen bestonden die haast puur verticaal liepen, en dan ook nog eens 800 meter lang waren. Knalrood, bezweet, vloekend op de bankmevrouw en af en toe op handen en voeten kwamen we uiteindelijk boven. Ondanks de bewolking was het een van de mooiste uitzichten die we allebei ooit gezien hadden.

Het vorige avontuur eindigde in Whangarei, in het noord-oosten van het Noordereiland. Een stukje daarboven ligt Paihia. Een tropisch stukje Nieuw-Zeeland gelegen in de Bay of Islands. De kust ligt, zoals de naam doet vermoeden, vol met eilandjes. Er heerste hier een echt tropisch vakantiegevoel. Het hostel hier was groot, luxe, aan zee en werd gerund door de meest relaxte 40+er van het land. Een van de uitstapjes die we hier maakten was met een veerbootje naar de overkant, naar een plaatsje genaamd Russell. Met twee geleende fietsjes die piepten en kraakten en ieder moment uiteen konden vallen verkenden we dit stadje dat helaas voor ons en de fietsjes erg heuvelachtig was. Foto's van de prachtige omgeving, en ons privé-strandje, zijn te zien op deze site.

Het idee was om vanuit Paihia naar het westen te trekken. Anders dan het oosten, waar de zee kalm is en de stranden lang en vlak zijn, is de kust daar een stuk ruiger. In Nederland vertrekt er vanaf iedere straathoek wel een bus of trein die je door het halve land heen helpt. Hier is dat niet het geval. Er zijn misschien een paar routes voor bussen door het hele land, en treinen zijn al helemaal zeldzaam. We konden dus niet naar het westen, en de eerstvolgende bus uit Paihia ging pas vele uren later. We hadden hier (nu al) genoeg van, dus besloten we een auto aan te schaffen. Dat zou in Auckland moeten gebeuren, de stad waar we de reis begonnen. Iedere zondag zijn daar autobeursen waar alles en iedereen zijn auto van de hand kan proberen te doen. Daar moest het voor ons gebeuren.

Tijdens de busrit naar Auckland waren twee mede-backpackers steeds wat nerveus aan het doen en geobsedeerd met hun Lonely Planet in de weer. Ze zochten onderdak in Auckland. Na op dat moment een week voelden we ons al een iets meer ervaren backpacker, dus wij maakten ons niet druk. Er zijn genoeg hostels voor iedereen.
Eenmaal in het centrum van de stad liepen we het eerste de beste hostel binnen en vroegen naar een kamer. Het was een groot oud-kantoorgebouw waar het krioelde van de backpackers, en in sommige gevallen mensen die er niet uitzagen als backpacker maar blijkbaar een reden hadden om daar te zijn. Zo'n plek waarvan je van buiten af denkt: snel doorlopen. Maar eenmaal binnen was het warm en gezellig en de indiase keuken bleek duidelijk aanwezig. Het voelde al snel huiselijk en gemoedelijk.
De ontzettend lief glimlachende vrouw aan de balie reageerde geschokt op onze vraag naar een kamer. Half in paniek riep ze tegen haar Indiase hulpjongen dat ze ons die eenpersoons kamer wel moésten geven, anders zouden we nooit meer wat vinden. Dan moest hij er maar een extra matrasje bijgooien. Dan hadden we in ieder geval een slaapplek. Ze zei het niet, maar het kwam er op neer dat we anders op straat zouden eindigen voor die nacht. Wat overdreven leek ons. Maar het bleek dat er een aantal concerten voor dat weekend gepland stonden, waardoor de hele stad volgeboekt was. Dus kregen we een eenpersoonskamer met heel romantisch twee aparte, in hoogte verschillende, bedden.

Het hostel bevond zich midden in het centrum, en redelijk in de buurt van de autobeurs. Het was ons al opgevallen dat er in Auckland vreselijk veel nationaliteiten rondwandelen. Blanke, vaak wat verzorgder uitziende mensen, Maori's, waarvan er erg veel dakloos leken, en heel erg veel Aziaten. Vooral de voorsteden lijken vrijwel allemaal op kleine Chinatowns. Zelfs in de supermarkten zijn de beschrijvingen van de producten in het Aziatisch. Mede daardoor zaten we opgescheept met een soort slijmerige combi tussen jam, lijm en honing waarvan we dachten dat het gewone jam was.
Op de autobeurs krioelde het van de smoezelig uitziende Indiers en andere Aziaten met net zo smoezelige auto's die eruit zagen alsof ze de straathoek niet zouden halen. Natuurlijk werd hier wel veel te veel geld voor gevraagd.
Na een uur ronddwalen kwamen we bij onze uiteindelijk nieuwe aanwinst: Billy. Een schattig zwart, klein autootje die de naam Nissan Pulsar droeg. De verkoper van Billy was Omar. Bij het horen van zijn naam en het combineren van zijn uiterlijk daarmee, dachten we al snel aan een onbetrouwbare handelaar die ons iets wilde aansmeren. Maar we hadden het hartstikke mis. Nog voor we besloten de auto te kopen, na heel veel getwijfel en een proefrit, hielp hij ons al met het bellen van een verzekering. Vanaf het moment dat we “ ja” zeiden tegen Billy, transformeerde Omar nog meer tot een bezorgde vader. Hij bleek al 20 jaar in Nieuw-Zeeland te wonen, en was autohandelaar, zanger die de halve wereld rondreisde voor bruiloften, en had hij 'nog andere zaken'. Bij het afzetten van Omar bij zijn huis mochten we absoluut niet eerder weg tot hij een krik voor ons had gevonden. Hij was bezorgd en wilde ons veilig op pad hebben. We gaan er maar niet vanuit dat hij zo aandrong op de krik omdat hij verwachtte dat we die binnenkort wel nodig zullen hebben. Blijkbaar kon Omar aardig zingen, want vergeleken met zijn wagenpark dat bestond uit dikke Audi's en Mercedessen tekende Billy toch wat schraal af. Maar met Billy, en de krik, voelden we ons ineens een stuk onafhankelijker. We konden nu gaan waar we wilden.

De afgelopen week hebben we dus doorgebracht in Mount Maunganui. Het hostel waar we verblijven combineert je verblijf met het zoeken naar werk. Op een aanbod voor een paar uurtjes per dag na hebben we tot nu toe niets interessant aangeboden gekregen. Jammer, maar dat houdt wel in dat we weer verder op pad kunnen. Het plan in om verder naar het zuiden van het Noordereiland te trekken, en uiteindelijk aan het begin van het Zuidereiland werk te vinden.
Maar instussen zitten we nog tot maandag in het, volgens de boekjes, Zandvoort van Nieuw-Zeeland. Geen straf, want het is erg mooi. Alleen zit het weer nog niet helemaal mee. De afgelopen zes dagen hebben we twee keer mooi zonnig weer gehad, de dagen daartussen waren regenachtig.

Net zo duidelijk als het weer verschilt, doen de mensen dat ook. Het noorden wordt voornamelijk bevolkt door de oorspronkelijke bewoners van dit land, de Maori's. Of in ieder geval mensen die daar erg op lijken. Je vindt hier dicht bevolkte wijken die erg op achterstandswijken lijken, wat te dikke bewoners, en heel veel jonge moeders met veel te veel kinderen. Auckland markeert een beetje de overgang naar een ander type bevolking. Deze stad is nog wel een ontzettende mengelmoes van nationaliteiten, maar meer naar beneden (en in ons geval het oosten) wordt de bevolking blanker. Daarbij verandert de omgeving ook. Het is schoner, de huizen groter en netter, en je ziet ineens rennende mensen. Zij rennen niet ergens voor weg, maar rennen voor hun plezier. Het stadje waar we nu zitten lijkt alleen maar te bestaan uit slanke en oversportieve mensen. Nadat Joyce en ik donderdag samen rennend (en uiteindelijk kruipend) de berg hadden bedwongen, besloot ik dat donderdag nog een keer te doen. Eerst een lekker stukje over het strand rennen, en daarna nog even de berg op. Voor de derde keer verkeek ik me daarop. Maar mijn eigen lijden was nog niet het grootste probleem. Mount Maunganui telt blijkbaar een stuk of 1000 hardloopclubjes die er allemaal een Spartaans trainingsschema op na houden. Deze hardloopclubjes bestaan voor het grootste gedeelte uit huisvrouwen van middelbare leeftijd. Huisvrouwen met een conditie van een Olympische atleet gecombineerd met de wilskracht van Rocky. De eerste keer dat zo'n groepje moeders me inhaalde was ik verbaasd. De 35e keer nam de frustratie alleen maar toe. Morgen ga ik weer! was mijn vastberaden voornemen. Vanwege de knallende spierpijn is daar tot nu toe nog niets van terecht gekomen.

De afgelopen dagen hebben we alle administratieve zaken afgehandeld. Zo hebben we een bankrekening geopend, een IRD (belastingregistratie) aangevraagd, de auto overgeschreven en verzekerd, en een Nieuw-Zeelands telefoonnummer aangeschaft. Tijdens de gesprekken bij de bank werd ons gevraagd of we een internationaal rijbewijs hadden. Het woordje drivers license staat op het rijbewijs, dus wij vonden van wel. Later deze week kwamen we erachter dat we dit niet hadden, en dat we zonder dit rijbewijs illegaal rondrijden. Naast een boete daarvoor waren we dus ook niet verzekerd. De bank waar we ons verzekerd hadden zag dit echter niet als probleem, net zo min als de Nieuw-Zeelandse ANWB. Toch bleek, na verder speuren op internet, dit wel een probleem. We hadden in ieder geval een vertaling van ons rijbewijs nodig. We vonden een vrouwtje in een klein dorp op ruim een uur rijden die dit kon doen. Het bleek zeldzaam om een Nederlands rijbewijs te vertalen. Andere vertalers die dichterbij zaten hadden alleen Chinees en Duits in de portefeuille.
In plaats van een kantoor, wat we verwachtten, kwamen we uit bij een doodnormaal woonhuis in een doodnormale wijk. De eerste keer was de dame niet thuis, waarna we haar via gebel en gemail via winkeltjes en de plaatselijke bibliotheek later die middag thuis aantroffen. Tussen het bakken van wafels met haar kinderen door deed ze de vertaling, en nu mochten we legaal auto rijden. Op de weg terug kwamen we onverwachts nog door hobbitland. Een erg mooie en sprookjesachtige omgeving. Het bleek alleen niet mogelijk het park waar de filmscenes uit de bekende film zijn opgenomen te bezoeken zonder begeleiding. We zijn in ieder geval in de buurt geweest zullen we maar zeggen.

Ten slotte (sorry dat we jullie zo lang van de belangrijke dingen afhouden) is het grappig wat je, na bijna twee jaar samen, aan elkaar ontdekt tijdens een trip als deze. We zijn net twee weken onderweg, maar toch doen we geregeld nieuwe ontdekkingen. Zo wist Joyce al wel dat mijn richtingsgevoel niet echt overeenkomt met dat van een TomTom, alleen was ze nog niet op de hoogte van de ernst ervan. Na een week in hetzelfde hostel loop ik nog iedere keer volkomen gedesorienteerd de weg op zonder een idee te hebben waar ik heen moet. Van de week wilde ik vol overtuiging de weg oversteken omdat het hostel aan de andere kant van de weg iets verderop aan de rechterkant lag. We bleken er al voor te staan, aan deze kant van de weg. Ook maakte ik de eerste keer hardlopend de berg op, nog langer en zwaarder door via de verkeerde kant de berg te bedwingen. Ik vond het al wat vreemd dat ik de enige was die bergop ging, de rest ging de andere kant op.
Bij het afdalen van de berg duikelde Joyce zo ongeveer het pad af. Er leken geen remmen aanwezig. Toen ik haar er op wees dat het makkelijker afdalen is als je iets meer tegenkracht biedt, paste ze dit op eigen wijze toe. Nu hing ze bijna horizontaal naar achteren terwijl ze half marcherend haar ene pas na de andere zette. Een tussenweg zat er nog niet in. Pas aan het eind van de lange weg naar beneden lukte het haar enigszins rechtop de berg af te dalen.

Maandag zullen we vertrekken en met al onze bezittingen richting het zuiden vertrekken. Wederom hebben we nu nog geen idee waar we zullen belanden. Iets wat wel zeker is, is dat Joyce maandag jarig is. Haar eerste verjaardag aan de andere kant van de wereld. Kaartjes en cadeautjes (via de post) zijn van harte welkom :D ;)